Ël piemontèis a venta
parlelo. Che meisin-a. Mej che la revalenta.
Con sarzet, patalica, bërtavela cërlica
ëd mare grand’antica,
ciaramelo, bramelo, ‘n rienda e sosrienda,
mai anflelo, Giudflenda;
‘dcò parlelo ‘n pioranda, sangiutenda (da ràir),
con l’ës-ciandor ancreusa dij sant, lus ëd j’euj ciàir,
con ëd gest ch’a s-ciuplin-o, ij pì bej, neuv e vej,
ij mej, tavòta mej,
com ij savi consèj, an giuganda a ‘l paròle:
vòle ‘d giòle, sgajòle dë ‘l viòle a baticòle,
për mostrejlo a coj-lì ch’a l’han ël gran’ maleur
ëd pa savilo, ahi Dé, argalejne ‘l boneur.
A venta scrivlo, òh già, e pì da-bin ch’as peul,
a scòla dl’arsigneul, un reul d’an pare an fieul,
dissionari a la man, sacrelo con la rima,
sima dla gòj, la prima.
A venta bisodielo:
j’orassion ant la lenga dj’ëstrachin, dij crasà,
a valo tant ëd pì, an modelo, arnovelo,
dë-dsà për ël dë-dlà.
A venta leslo, e tant, dai paco ai dissionari,
la mistà ëd nòst Piamont, com’a l’é ‘l sant Sudari
cola dël Sant Salvari,
mongioja, gesia, glòria, tesòr ëd nòsta gent
për un novel advent.
E sonelo cantelo: canta coma s’it fusse
‘l Capitani ‘d Salusse
o Litron ël baron
o fomna: Lionòta dla còma da lion.
A venta ‘dcò subielo: ti canta e mi i subij,
d’àutri an compagneran, ciulucrìe e ciusij.
A venta ‘dcò balelo, tërlelo: tërla e bala
chè l’angel at argala l’ala, al cel at trambala.
A venta teatrelo: con Gelindo e Gian-Doja
e findi Gariboja
ij tanti Pero Mica e ‘l Marìe Briche, tante
pì che mirabiliante,
a seugno ‘l Paradis
ëstravis.