A mi am pias la mùsica popolar. An Còrsica a l’é piasume andé a sente ij grup ch’a sonavo pr’esempi ant j’òsto a la sèira, caté dij CD d’autor ch’i conossìa nen, o bele ch’i conossìa già, parlé ëd mùsica corsa con d’àutre përson-e dl’ìsola.
Però peui i sentìa nen parlé cors al marcà, për la stra, an sla spiagia. E gavoma pura ij pòst dij turista anté che naturalment a-i son pòchi cors. Ma ant ij pais a l’é capitame quàich vòlta – da ràir – ëd sente parlé cors, e squasi sempe a j’ero dij vèj ch’a parlavo.
E donca i l’hai pensà che la mùsica a va bin, përchè a l’é na manera d’arnové la tradission, ma ant l’istess temp a l’é na manera ëd fela andeurme, përchè da mentre che noi i sonoma la coltura pratica, ëd minca dì – che a veul dì mi che i parl con l’avsin an cors (o an piemontèis, a l’é l’istess) – a meuir.
E donca i vegh cost perìcol: che le sovension dàite a la mùsica a sio come un contentin ch’an dan a nojautri piemontèis për sté brav: foma quàich CD minca tant, quàich concert, però antant a l’é nen che ‘l piemontèis a ven-a parlà ëd pì.
E donca a la fin a–i é la mòrt dla lenga.
Lascia un commento