Prima ròba: mersì a Michel dij Bonavé për avèjme fàit conòsse cost video. I na parl përchè ambelessì a-i é dle ròbe bele, ansema a dj’àutre meno bele.
Bel a l’é ël fàit che quaidun as pija la briga ‘d viré an lenga le paròle ‘d na bela canson. (Bele che la version pì bela për me cont a l’é cola dë Zucchero.)
Meno bela a l’é la sernia djë strument, tròp da orchestra campagnin-a e nen professional; ma as capiss che con tanti sòld as fan sempe ‘d bele ròbe, meno belfé a l’é fé ëd bele ròbe con pòch arzan. An general come piemontèis i duvoma sërché ëd vardé anans pì che giresse a l’andaré: i lo dij con tut ël rispèt possìbil për pare, mare, grand e ëpceron (lë spìrit ëd nòno Gioanin am guida qualonque ròba a-i càpita), ma i l’oma la fortun-a e ‘l pèis e l’onor d’esse viv ancheuj, e a l’é a cost mond ch’i duvoma vardé.
Peuj, naturalment, a-i é ël problema dla grafìa (Jë Stick e nen Ij Stick); ma lassoma andé.
Con tut a l’é un tòch ch’am pias – e, i pens, ch’a pias. Un tòch ch’as fà sente con legerëssa e gòj, ch’a l’é bel scoté con toa cita cita – e miraco ‘dcò con ij nòno. Se Sant’Agostin a disìa tolle et lege, noi i podrìo dì:
Ambranca la ragnà e scota.
Sl’aragnà a-i é vàire “video” parèj, ëd grop e cantant ch’a l’han virà o componù ‘d canson an lenga. Sòn a peul esse na manera dë spantié e salvé ‘l piemontèis da la dësmentia ma, a mè avis, a fortiss ël leu comun che ‘l “dialèt” a serva mach pì për le canson ëd la piòla o për le barzlëtte.
A ‘ntocherìa che sta gent, la qual a l’ha, contut, ëd bon mérit, a fichèissa an mes a soe cantade ëdcò chèich poesìa (come a l’ha fàit ël mai a basta laudà Gipo) o conta ëd chèich vajant autor për fé an manera che la gent a sàpia che sta lenga csì meprisà, a peul serve ‘dcò a la cultura e nen mach ai campagnin e a j’abitué ëd le piòle. Imho.