Prima ròba: mersì a Michel dij Bonavé për avèjme fàit conòsse cost video. I na parl përchè ambelessì a-i é dle ròbe bele, ansema a dj’àutre meno bele.

Bel a l’é ël fàit che quaidun as pija la briga ‘d viré an lenga le paròle ‘d na bela canson. (Bele che la version pì bela për me cont a l’é cola dë Zucchero.)

Meno bela a l’é la sernia djë strument, tròp da orchestra campagnin-a e nen professional; ma as capiss che con tanti sòld as fan sempe ‘d bele ròbe, meno belfé a l’é fé ëd bele ròbe con pòch arzan. An general come piemontèis i duvoma sërché ëd vardé anans pì che giresse a l’andaré: i lo dij con tut ël rispèt possìbil për pare, mare, grand e ëpceron (lë spìrit ëd nòno Gioanin am guida qualonque ròba a-i càpita), ma i l’oma la fortun-a e ‘l pèis e l’onor d’esse viv ancheuj, e a l’é a cost mond ch’i duvoma vardé.

Peuj, naturalment, a-i é ël problema dla grafìa (Jë Stick e nen Ij Stick); ma lassoma andé.

Con tut a l’é un tòch ch’am pias – e, i pens, ch’a pias. Un tòch ch’as fà sente con legerëssa e gòj, ch’a l’é bel scoté con toa cita cita – e miraco ‘dcò con ij nòno. Se Sant’Agostin a disìa tolle et lege, noi i podrìo dì:

Ambranca la ragnà e scota.