Véner i l’hai tnù, a Carmagnòla, l’ùltima lession dë st’ann për ël cors dla Ca dë Studi Piemontèis. La sala a j’era pien-a, l’atension àuta, le domande tante e bin struturà – a son cole conversassion che a dan sodisfassion.
A metà dla lession – visadì n’ora dòp a quand che a j’era ancaminà – a-i vintro na madama e un monsù. A-i passo nen doe minute che la madama am ciama përchè a deuv scoté Eduardo ant un cors ëd piemontèis. Mi i-i spiegh mie motivassion e i-i fass un cit sunt ëd lòn ch’i l’avìa dit fin-a a col moment. La madama a l’é evidentement nen sodisfàita dle spiegassion, a dis che a deuvo andé a na sin-a e con l’òmo as va van.
I l’hai nen dit gnente përchè i j’era nen a mia ca, però i l’hai capì che an sala pì d’un a l’é stàit infastidì da col comportament. Però a l’é vnume an ment mè professor dë stòria dël teatro, Guido Davico Bonino, che na vira che në student a l’é vintrà a lession con quàich minuta d’artard, nen piasendje col comportament, dàit che la lession a j’era anvers l’ora dël disné a l’ha dine a tuti che col nòst colega magara a l’avrà pensa quaicòs come: “Vado a prendere l’aperitivo da Davico”…
Lascia un commento