A pòchi di dai des agn da la mòrt dël pì grand poeta piemontèis (Coni, 15 novèmber 1999), l’arcòrd përsonal ch’i l’hai ëd chiel – dë dlà da l’euvra literaria, e segnatament da Ël Pì-a-mont-tèis, la pì bela poesìa ch’a sia mai stàita scrita an nòsta lenga – a l’ha tre face.
La prima, n’ancontr al Mel, d’istà, tanti agn andarera, con ij mé, probabilment mé prim ancontr con un «monument» dla piemontesità – bele che antlora i savèjssa gnente al propòsit. I arcòrd bin soa man gròssa, quand ch’a l’ha sporzumla alégher, la camisa a quadrèt, ël soris largh e sincer e coj euj përfond e sclint.
La sconda, na soa telefonà, quàich agn dòp, anté che a l’avìa dime ‘d cissé le tesi ‘d laurea a rësguard dël piemontèis.
La tersa, la sipoltura, pròpi pòchi di prima ch’a nassèissa mia prima cita. L’avnì e ‘l passà, la vita e la mòrt.
Lascia un commento