I son a Cagliari an costi dì. Am colpiss ël fàit che an costa sità la lenga dël pòst a sia na ròba tranquila, n’utiss ëd comunicassion normal, sensa tanti proclama. Quaicòs ch’it sente për la stra an manera natural, che an manera natural as gropa al paisagi. (A venta dì, as intend, che da fòra tante ròbe as peulo nen capisse, o mach an manera superficial; ma cost a l’é ‘l mé sente d’adess.)
Sòn am pias përchè na lenga minoritaria a deuv nen esse për fòrsa n’orgheuj, quaicòs ch’it deuve giustifiché a tuti ij cost e difende da coj ch’a la penso diversament.
“A mio lingua hè cantu”, a dijo ij Muvrini. Bin, costa scond mi a l’é na ciav ëd letura ‘d na lenga. Na lenga a l’é un pòst anté ch’it peule torné sempe, në strument ch’at compagnrà fin ch’it l’avras respir. A l’é nen na giustificassion da dé, nì necessariament na bataja da combate.
Prima ‘d tut mia lenga a l’é un cant, un ringrassiament, na preghiera. Miraco i dovìa andé fòra për capilo da bin, ma adess a l’é ciàir.
Lascia un commento