Dòp 83 artìcoj e doi agn giust d’impegn e ‘d travaj, l’artìcol d’jer a l’è stàit l’ùltim – për adess, almanch – ëd Batista ‘d Cornaja an sla Gasëtta d’Alba.
Chiel a podrìa dì, con Pavese:
La mia parte pubblica l’ho fatta – ciò che potevo. Ho lavorato, ho dato poesia agli uomini, ho condiviso le pene di molti (Il mestiere di vivere, 16 agost 1950).
A son fasse ‘d bele ròbe, adess as va anans e as na faran d’àutre. Costi doi agn a son servì a tant, a porté ant na comunità bon ben slargà un pòch ëd piemontèis scrit con bel deuit e alegrìa. Na stissa ant un mar gròss, ma a-i na fà nen: për Batista ‘l piemontèis a l’é bon ben pì che na necessità, a l’é part dl’essensa ch’a lo compon.
Eh già: përchè ‘l piemontèis a l’é “mej che la revalenta”, com ch’a dis Barba Tòni. An giontand:
A venta leslo, e tant, dai paco ai dissionari,
la mistà ëd nòst Piamont, com’a l’é ‘l sant Sudari
cola dël Sant Salvari,
mongioja, gesia, glòria, tesòr ëd nòsta gent
për un novel advent.
Donca na rubrica a finiss, e a dëspias; ma a l’é servìa a porté ‘l piemontèis ant le ca ‘d tanta gent. E donca i podrìo dì, sitand ël dotor Seuss:
Don’t cry because it’s over. Smile because it happened.
Fin-a a sì i soma rivà. Adess i andoma anans.
Lascia un commento