Litra a n’amis

Mè car Domenico,

a-i son dle paròle (dle paròle? basta! vojàutri a Riva e noi a Cher i dijoma ël paròle! e për sbalià ch’a sia scond la gramatica piemontèisa, varda barba Tòni: «an giuganda a ‘l paròle») che jér sèira i l’hai sentù ripete da ti, paròle che donca – donca! ma quand mai a Riva a l’é sentusse costa paròla? 🙂 – a fan part ëd toa vita presenta: confusion, document («Anté ch’a son ij document?» a l’é squasi un refrain an tò parlé) a son cole ch’am ven-o an ment ëd longh.

Confusion. Bele Sòcrate a disìa ‘d nen savèj gnente, e a lo disìa da përson-a savia. Ma mi i l’hai vist ëd përson-a e tocà con man lòn ch’a veul dì esse n’enciclopedìa viventa dla mùsica. It vegh già a neghé, a dì che ‘d nò, che ti it sas gnente, ch’it ses – aponto – confus. Ma mi i l’hai vist! I j’era!

Document. «Mostreme ij document!» Ti it veule le preuve, it veule savèj, a basta nen ch’at parlo ‘d tradission popolar, ëd fòlk e via fòrt. Giustament, as capiss. Ma j’ignorant complet ëd mùsica come mi a vego un disch ch’a-i pias e a lo cato, për tanti a l’é nen bel fé – i vorrìa squasi dì ch’a l’é nen possìbil – cheuje le cite diferense. Ëdcò ‘d sòn a venta ten-e cont.

Ma jér sèira, an surtend da l’autogrill ëd San Pàul (da na viëtta lateral e nen da la surtìa «giusta» – ma cola ch’a l’é peui, la surtìa giusta? cola ch’a l’é l’intrada giusta? e, bele se i savèjsso cola ch’a l’é, a sarìa important pijela?), it l’has dime n’àutra ròba ch’a l’ha fame resté ambajà: ch’i son tò amis. (An precisand che j’amis a son coj ch’it cudisse nen quand ch’a l’han damanca ëd ti – ma i sai che për ti a l’é nen parèj.) A-i é quaicòs ëd pì important ant la vita? Miraco sì, ma l’amicissia a l’é bin an àut an qualsëssìa classìfica.

Donca i son onorà. Onor, n’àuta paròla ch’it l’has dovrà: an parland dla gòj ch’it l’avìe a soné con dij sonador – a Riva i dirìe musicant – sicurament ëd prima categorìa, bele che a sonèisso dij tòch ch’a fan nen part dla tradission.

A la fin, i l’hai fàit tante paròle – pròpi mi che, con Vittorini ch’a disìa ch’a-i andarìa silensi për diverse generassion, i dijo ch’a venta nen fene tante – e i l’hai gnanca dit na paròla dzora ël cìvich musé dël paisagi sonor, un dij tò proget pì anciarmant e visionari, na testimoniansa – silensiosa, e a l’é nen n’ossimor – dël tò amor për ij tò vej, ël tò pais e tut lòn ch’it l’has respirà da quand ch’it ses nassù. Testimoniansa tant pì pressiosa adess che tut a va a rabel, che – për dila con Pavese – a manco nen j’idèje, a-i manca ‘d gent ch’a fassa ‘d ròbe: ch’a vada ant le ca a scoté, a pijé nòta, a registré. E col musé, col at d’amor për la tèra – la toa tèra, ma i vorrìa dì la nòsta tèra, an essend ch’i son chërsù al tèj Lussi, ch’a l’é nen Riva për dontré pass – jér sèira a j’era duvert mach për mi. Torna, i son onorà. E content.

Tò
Gianni

PS : e òstich nò, a-i é nen an sij vocabolari.