Un sit come cost a spiega nen da bin lòn ch’as treuva andrinta a cole stansie ‘d Palazzo Grosso. A venta vintreje, e mej ancora parlé con Domenico Torta për capine un pòch ëd pì.
An cole stansie frèide – l’invern a finirà, as capiss, ma prové a visité ‘l musé a dzèmber, sensa riscaudament e con la fiòca fòra – a-i é la stòria nòsta, documentà con precision e amor. É, përchè sensa precision lì andrinta a-i vintra gnente, e Domenico l’amor për la mùsica a l’ha ant ël sangh.
Pien dë strument, ancheuj perfetament fonsionant, ch’it capisse nen com ch’a fasìo ij nòsti vej a costruije con tant soagn. Un përcors ch’a part da lontan e a riva fin-a a ancheuj. Nò, fin-a a doman.
E, com ch’i l’avìa già dit, a-i é damanca ‘d përson-e ëd bon-a volontà, d’arsercador che – dnans ch’a fassa neuit – a vado për le campagne a cheuje cole abilità che, dësnò, ant ël gir ëd pòchi agn a saran perse për sempe, sensa possibilità d’apel.
Lascia un commento