A më scriv Tavo Burat:
I son ëstàit a l’ospidal doe vire, e adess i son obligà a sté gropà a na bòmbla d’ossigeno 15 ore al di. Lolì a l’ha portame a ‘mbaroné travaj e corispondensa. […] Adess a l’é ‘ndasne ‘dcò Remo Bertodatti… i soma sèmper pì nen vàire a tiré la carëtta!
I soma pì nen vàire, a l’é vera. E ëd Tavo i l’oma nen na còpia. A l’é për sòn ch’a venta che ti it ten-e dur, ch’a costa lòn ch’a costa, ëdcò arcordand Quasimodo:
Ah, mòrt gentila,
toca nen la mostra an cusin-a che a bat an sla muraja:
tut ël mé temp masnà a l’é passà an slë smalt
dël sò quadrant, ansima a cole fior piturà;
toca nen le man e ‘l cheur dij vej.
Ma fòrse quaidun a rispond? O mòrt ëd pietà,
mòrt ëd pudor. Adìo, cara, adìo, mè dulcissima mater”.
Lascia un commento