Luca Goldoni a l’é un giovnòt d’otant’ani che a vëdlo it i na darìe nen pì che sessanta. An sò ùltim lìber a conta tante ròbe dla Sardegna che a peulo vesse bon ben vere a la midema manera për ël Piemont e per ij piemontèis.
A smija che un a vada a serché l’esòtich lontan – bele che la Sardegna as peussa nen definisse na tèra esòtica, ma quand che chiel a l’é andaje për la prima vòlta a j’era sertament pì lontan-a che nen adess (o, për dila con Leopardi: «Ahi ahi, ma conosciuto il mondo / non cresce, anzi si scema, e assai più vasto / l’etra sonante e l’alma terra e il mare / al fanciullin, che non al saggio, appare») –, e peui però a dëscheurb che tute le colture popolar a la fin-a a së smijo.
E tante osservassion che Goldoni a fà dij sard as peulo riferisse a l’istessa manera ai piemontèis. Na còsa ansima a tute, n’esempi sol: chiel a dis che ij sard a son difident da meuire, ma se a dvento tò amis a son amis për la vita. Che a l’é l’istessa ròba ch’it podrìe dì d’un piemontèis.
Lascia un commento