Va a savèj përchè i fussa ant ij pra, cola sèira.
A peul esse ch’i fussa lassam robaté, massà ‘d sol,
e ch’i fèissa ‘l guerié moribond. Già, ël fieul an col temp
a andasìa për cole colin-e a sërché dij bisont
e a tirava le flece ambiancà e a ambrancava la lansa.
Cola sèira ch’i j’era da bin tatoà con ij color ëd la guèra,
l’aria frësca e la medica ëdcò vlutà e profonda,
spricià ‘d fior ross e gris e le nìvole e ‘l cel
as viscavo ‘n mes a le gambe dle fior, bin, ël fieul arversà
che a la vila a sentìa laudelo, a vardava col cel.
Ma ‘l tramont a stordìa. Sì, motoben mèj saré j’euj
mach për gòdse cola erba pistà ch’a strenzìa come aqua.
Ant un moment chi ch’am riva? Na vos, dal sol cheuita:
ël padron ëd col pra, un nemis ëd la ca,
che a j’era fërmasse a vëdde ‘l përtus anté ch’i j’era fongà,
am conòss për ël fieul ëd la vila e am dis anrabià
ëd guasté ròba mia, ch’i podìa, e ‘d laveme la facia.
I son sautà mes da l’erba e restà, pogià ‘l man,
a vardé cola ghigna ambrutìa. I lo dij, tërmolava.
Òh che bela ocasion për na flecia ant lë stòmi ‘d col òm!
Ma se ‘l fieul a l’é nen dimostrass coragios, mi i m’ilud ëd pensé
ch’a sia stàit tut për l’aria ‘d comand ch’a l’avia col òmo.
Mi che ëdcò ancheuj im ilud d’esse n’òm fòrt e ferm
i son andàit via, cola sèira, bin ciuto, an sarand ant ij pugn cole flece
bërbotand, e i criava paròle d’eròe moribond.
A peul esse ch’a sia stàita onta dnans a lë sguard grev
ëd chi ch’a l’avrìa podume patlé. O pitòst la vërgògna
come quandi ch’as passa rijend dzora ai pé d’un camalo.
I l’hai ‘l teror ch’a sia stàita paùra, però. Për scapé i son scapà.
E, ëd neuit, ij mordijon al cussin e le larme
a l’han vempime la boca dël gust mèr dël sangh.
L’òm a l’é mòrt. La medica a l’é stàita erpià e rancà;
im vegh motobin ciàir ël pra lì dë dnans, però
e, curios, i marc e im parl, ferm e fòrt
come l’òm cheuit dal sol a l’ha parlà cola sèira.
Cesare Pavese, virà an lenga mare da Gioanin Davico
Lascia un commento