La sman-a passà i son stàit am Merica, an Austin (o mej a Nòstin, mach un pòch pì an là che a Nast), andova ch’a l’han invitame a parlé a na conferensa dzora ël mëstè dla tradussion.
I son ëstàit a un disné con un mè colega, n’ingegné american che l’an dla mè nassita a l’ha fondà na società ‘d tradussion. Na përson-a d’esperiensa, donca, che për tuta la vita a l’é stàit an mes a lenghe diferente.
Bin, quand che i l’hai dije che an Italia i l’oma 300 lenghe diferente, e che mach an nòsta region le diferense an tra ij divers dialèt dël piemontèis a son marcà, a l’é stàit ambajà e as vëddja ch’a fasìa dificoltà a digerì ël concet.
Peui, con pragmaticità tuta mericana a l’ha dime: “Why in Italy don’t you use a single language?” E, dë dnans a mè sguard sconcertà, a l’ha sogionzù: “Oh, I see. It’s for identity”.
Lascia un commento