Minca tant, da quàich part a sponta quaicòs ch’am fà arcordé mè cusin Beppe Finello, sonador dë stra fin e fòra da jë schema. Ambelessì a-i é un sò tòch.
Jér sèira a l’é stàit un ritaj ëd giornal ch’a l’ha portame mè mama. La sèira prima a j’era staje un consert an soa memòria, “a fare rumore è solo un sorriso”. Mi, come tante, tròpe vòlte am capita, i l’hai donca savulo an artard (e bele mach pr’azard, com ch’a dirìa Valerio Rolon).
Fin-a a quand i sarai mach un Giovannino heartless ch’a cor për ël mond a ciamesse ubi sunt?
Lascia un commento