I pensava con un pòch ëd magon an costi di a lòn ch’a l’ha dit Paolo Castlin-a ansima a la lista piemontviv, che chiel a l’ha gnun da parleje piemontèis ansema.
(Paolo, për chi ch’a lo savèjssa nen, a l’é stàit an tra ij prim entusiasta “animator” d’“é!”, a l’é dasse bon ben da fé për anviaré l’arvista.)
Quàich di fà a nòsta ca i l’avìo a sin-a un nòst amis ch’a sta a Santiago, an Cile – miraco l’ùnica përson-a che ambelelà a parla ‘l piemontèis, e i pensava a vàire ch’i son fortunà, bele che ‘l mond tut piemontèis ch’i l’avia antorn a mi quand ch’i j’era gagno a esist pì nen.
O, për dila con ël Pavese dla Luna:
A quei tempi non mi capacitavo che cosa fosse questo crescere, credevo fosse solamente fare delle cose difficili – come comprare una coppia di buoi, fare il prezzo dell’uva, manovrare la trebbiatrice. Non sapevo che crescere vuol dire andarsene, invecchiare, vedere morire, ritrovare la Mora com’era adesso.
“Ritrovare la Mora com’era adesso”: ecco, ël piemontèis ancheuj për mi a l’é pì o meno cost.
I pensava ‘dcò a lòn ch’a disìa Clivio, arferendse ai sò cit ch’a parlavo piemontèis:
Fin ch’i vivo i l’avrai da parleje piemontèis a quaichedun.
I l’avìa nen na solussion për Paolo, ma a më mnisìa da feje ij compliment për sò blòg: as peul sempe fesse mej, as capiss, ma antratant chiel a l’ha ancaminà quaicòs. A l’ha ancaminà a parlé, quaidun a-i rëspondrà.
Lascia un commento