Se mi i dovèissa indiché un pòst sol për descrive la Còrsica scond mi, col pòst a sarìa nen na spiagia, na sità, un paisòt o che: a sarìa n’òsto, U San Petru (é, bele che ‘l sit a l’avrìa damanca ‘d na rinfrëscà).
Stassèira, come già ‘d sèire ‘d diversi agn fà, i l’hai versà ‘d larme da stërmà, an sinand an col pòst. Larme ch’a dovrìo esse pì o meno cole d’Eduardo an sò ùltim discors pùblich:
Anche stasera mi batte il cuore. E continuerà a battermi pure quando si sarà fermato…
Un pòst a l’é n’atmosfera, na cambrera ch’a sorid al prim come al piat ch’a fà sent ch’a pòrta, ël barista ch’am capiss bele ch’i parla nen soa lenga.
Un pòst a l’é n’emossion – na larma an mé cas –, ch’a ven da cole canson e dal sentiment ch’am pija ambelelà përchè i pens ch’a-i sio nen bastansa sèire, an mia vita (i son egoista, ambelessì), për sté setà là, tranquil, a vëdde la vita che lentament a scor.
Mersì, un gròss mersì a tuti vojàutri, o gent d’o San Petru, për tute j’emossion ch’i seve regalene.
Lascia un commento