Ant ël pòst ëd l’àutra sman-a monsù Panero, l’autor dël Dissionari dla lenga alman-a e piemontèisa, a arcordava un concet ch’a duvrìa esse natural (ma a l’é nen): a l’é nen necessari passè da l’italian për andé dal piemontèis a n’àutra lenga o viceversa. Costa riflession a j’era stàita për chiel a la base dla creassion ëd soa euvra.
Da na mira lenghìstica a l’é n’afé perfetament normal, përchè ‘l piemontèis a l’é na lenga neolatin-a tant come l’italian o d’àutre; ma da na mira pratica i soma fongà, as capiss, ant n’ambient italian e donca i soma portà a pensé che traduve pr’esempi dal fransèis al piemontèis a sia na ròba dròla.
Ma për Clivio, tant për dì, a j’era normal.
E mé professor Riccardo Massano a l’avìa passà n’ora a lesme soe tradussion an piemontèis ëd poeta latin, lòn ch’a l’é stàit probabilment lë scat ch’a l’ha fame pensé al piemontèis nen mach come la lenga ‘d ca, ma come na lenga a tuti j’efet.
An mé cit – si parva licet, as capiss – l’istessa ròba am càpita con mia cita granda, quand ch’am ciama ‘d paròle an inglèis ch’a conòss nen: mi i-j jë dijo an piemontèis, e a më smija la ròba pì natural dël mond. Com dì: an col moment l’italian a esist nen, a l’é mach në strument ëd comunicassion come n’àutr, con la midema dignità ma lontan.
Ma ‘d pì: ël vantage pì gròss a l’é la sensassion ëd capì na frisa ‘d pì ‘d com ch’a l’é fàit ël mond, d’esse për un cit moment na frisa pì davsin a l’essensa dle ròbe. Sensa passé da l’italian.
Lascia un commento