Minca tant am riva na mail da quaidun, conossù o bele nen conossù, ch’am dis brav për lòn ch’i fass ambelessì e ch’am invita a seguité parèj.
L’ùltima an ordin ëd temp iér sèira, da Censin, un fieul an piòta nen piemontèis ma ch’a l’ha pijasse l’angagg dë scrivlo e parlelo.
Bin, quand ch’i les coste mail mé cheur as vemp ëd gòj. Përchè a la finitiva a l’é për moment come cost ch’i scriv.
Coste mail am dan da pensé. Pr’esempi ch’i soma rari nantes in gurgite vasto. I soma pòchi, ciapà ant na ròba ch’a val gnente e che doman magara a-i sarà gnanca pì. Ma i-i soma, i soma ambelessì, i foma ‘d ròbe. Navigare non necesse, vivere necesse – that’s it.
A la finitiva a lòn ch’a-i serv ël piemontèis, a Censin? A lòn ch’a serv ël piemontèis? Bele parland da na mira pràtica (visadì lassand da part la definission dl’identità e dl’essensa ‘d na përson-a), mé piemontèis am giuta a pensé an manera pì sclinta e precisa, e am fà vëdde ël mond an manera un pòch pì slargà.
Mersì Censin, e mersì a tuj coj ch’a dédico quàich moment ëd so vita a lese costi tòch.
Tut considerà, a son nen ròbe cite.
Lascia un commento