Am fà piasì ancheuj segnalé un bel strument a pro dla geografìa lenghìstica italian-a, ël Vivaio Acustico delle Lingue e dei Dialetti d’Italia (dont l’acrònim a l’é Vivaldi, aponto).
La geografìa lenghìstica, visadì la siensa ch’a fà vëddé com ch’a cambia la manera ‘d dì na paròla o d’esprime un midem concet con lë spostesse an sël teritòri (tante vire bele ‘d bon ben pòchi chilòmetro, com che ij parlant a san për esperiensa), a l’é n’argoment ch’a l’avìa apassioname a l’università, tant ch’i pensava ‘d fene oget ëd mia tesi ‘d làurea. (A sarìa stàit tant anteressant, ma ancheuj i son bon ben content d’avèj pijà la stra che Riccardo Massano a l’avìa indicame.)
Bin, cost sit a buta ansema ‘l rigor sientìfich dl’arserca con le possibilità che la ragnà a eufr, prima ‘d tute cola dë scoté e nen mach lese na parlada. (Na lenga regional – o ancestral, për dila con Sergi Girardin – a l’é naturalment prima parlà che scrita, donca cost strument a l’é un bel trait d’union an tra le doe caraterìstiche.)
La consultassion a l’é intuitiva – ël sit a val sertament n’esplorassion. A la finitiva as trata d’un bel strument e ‘d na bela testimoniansa a pro dla lenga (an sens largh antèisa).
Lascia un commento