Gigi Vaira, La muda e ‘l tòni

Ën dì ‘n sël pian pì bass ëd la guardaròba
frèsch ëd lëssia ma mastrojà da fé sgiaj,
tranquil come ‘n pocio,
s’arpausava ‘n tòni da travaj.

Stasìa lì con le man ën man
ën spetand ël vej padron
për vestilo a l’indoman.

Ma tut d’ën crèp na vos s-clina a-j dis:
«Varda tòni ën che stat che ‘t sèi.
Tut strifugnà e ‘d mace ‘ncora pin
chërdo pròpi che ët veuja pi nen bin».

Chi a parlava era la muda grisa
cola dla festa dle nòsse e dle comunion
pënduva
ën sla bara ‘d mes,
fasìa la sapuva…

Ma ‘l tòni sensa fé na piega,
che tant n’avia già ën bel baron,
l’ha responduje parèj:

«Ët l’hai rason
o bela muda
adess son pòch pi che në strass
ma nòstr padron ëm pòrta ‘ncor sempre a spass.

Mentre ti… mach a beichete
a-j ciapa lë sconfòrt
përchè con ti oramai… sortirà mach da mòrt».

Condividi su Facebook

Tweet