I l’hai gavà un bel pòch ëd giassa da la cort an costi di.

Gavé la giassa ‘d quàich centim da na cort ëd 400 méter quàder anviron – la cort ëd na ca d’ondes alògg e quàtr atività, visadì na sinquanten-a ‘d përson-e ch’a-i giro d’antorn – a veul dì tant temp: pala, pich, carëtta e pensé an libertà.

Saba, al prinsipi, i j’era da sol. I l’hai campà la sal (ch’i l’avrìa dovù buté prima) e peui i l’hai ancaminà a s-ciapé la giassa.

Dòp a un pòch quàich condòmino a riva a deme na man. Avsin, përson-e ch’it vëdde miraco minca di ma ch’it conòsse nen. A na serta mira a l’é rivaje na bassèja con tre bicej e na bota ‘d cògnach. Bel, a l’é bel bèive ansema. A më mnisìa an ment barba Tòni che dël piemontèis a disìa:

A venta ‘dcò subielo: ti canta e mi i subij,
d’àutri an compagneran, ciulucrìe e ciusij.

Am piasìa cola idèja dle ròbe fàite ansema, fàite përchè ch’a van fàite sensa vardé a chi ch’a-i tocrìa.

A j’era ‘dcò, naturalment, chi ch’a s’avsinava con d’idèje:

Bisognerebbe mettere più sale…

E alora la rispòsta a sarìa stàita pavesian-a:

Non voglio idee! Ne ho già troppe, di idee! Voglio gente che faccia le cose!

Le Rosin-e e la giassa. Bel.