Im n’arcòrs da tanti segn. Mé piemontèis a l’é nen pur com ch’am piasrìa ch’a fussa, tante vire i fas fiusa ansima a l’italian e – për dila sempia – i vir an piemontèis un pensé italian. A l’é nen parèj ch’a dovrìa esse, ma com ch’a podrìa esse diversament? I son na ant n’ambient assolutament piemontòfon, ma ancheuj tante ròbe a son cambià.
I podrìa dì che mé piemontèis a j’era dzora ‘d tut inbound, ma adess a l’é pì che àutr outbound: le cite a amprendo ‘l piemontèis ch’i parl mi, ch’a l’ha tante mancanse e difet.
I na parlava ambelessì n’an fà, e ancheuj la situassion a l’é la midema. Però che fortun-a, i pens, bele con tute le magagne che mia lenga a l’ha, avèj na lenga mia, ch’a l’é ‘d papà e mama e prima ‘d lor dij nòno, dij grand, dj’ëpceron…
A-i é chi ch’a l’ha dilo prima ‘d mi e mej che mi:
Pare e Mare
quat grand,
eut ëpceron…ij vej a son
milantacobia
a cobia
E an mi «‘me ant un tracior sò sangh a cola». I pens a le paròle ‘d Tavo Burat e im sent fòrt, a va bin parèj.
Lascia un commento