Gioventura Piemontèisa an fà savèj che ‘l parlament consèj dij ministr italian a l’ha ratificà cost véner la Carta Europea delle Lingue Regionali e Minoritarie. E ‘l piemontèis, des sécoj ëd tradission ëscrita, pì che doi milion ëd parlant, a l’é nen comprèis ant la lista.

Quaich pensé, ambelessì.

1. Ël fàit che un govern a arconòssa nen dignità ‘d lenga a n’idiòma ch’a l’é lenga sota tute le mire possìbile a veul mach dì che col govern a l’ha sernù d’ignoré, da costa mira, la realtà. Ma na lenga a l’é na lenga a l’é na lenga, e son a l’é un fàit nen dipendent da lòn ch’a pensa e ch’a fà chi ch’a comanda, visadì chi ch’a dovrìa avèj na vision dla giustissia la pì spantià possìbila.

2. L’Italia a veul nen che ‘l piemontèis a sia mostrà ant le scòle, ch’a resta na ròba da vej, bon-a për la poesìa e via fòrt. (Ròba ch’a stupiss gnanca pì che tant, se i lesoma lòn ch’a pensa dij «dialèt» un lenghista avosà come Gian Luigi Beccaria.) Ma l’Italia i soma noi.

3. Mé piemontèis, mia identità piemontèisa, mé pensé piemontèis a resto e a vivran con mi fin ch’i vivrai, malgré le legi, ij govern e la piòva.