Ti të studie ‘l latin, e «rosa rosae…»
së spantia ant l’aria coma un ritornel.
Oh, quanta siensa ant ël tò cit servel,
ch’a l’é nà jer e a sà già tante còse!
Tante còse che mi l’hai nen mostrate,
e a sent mè cheur coma un regret sutil,
coma se a s’arlameissa col cit fil
che fin-a adess a mi l’avìa gropate.
E a smìja jer! La seira it dësmorava,
ti su la taula e mi setà davsin:
a scotava stupì tò bel facin
la stòria sempre uguala ch’it contava.
Oh, adess l’é ancora nen rivà col’ora
ch’it andarass da sol e sensa ‘d mi,
ma ste reuse, ch’it treuve tut da ti,
am fan pensé ‘d cò un pòch al temp d’anlora.
E un pò ‘d tristëssa, malgré tut, am pija,
scontand ël ritornel dël tò latin,
pensand che tute j’ore an pòrto ‘d bin,
ma nen ugual a lòn ch’an pòrto via.
Costa poesìa a l’é gavà da Armando Mottura, La patria cita: poesìe piemontèise, Turin, A l’ansëgna d’ij Brandé, 1959, p. 53. Ël lìber, ëd 92 pàgine, a j’era stàit stampà an 500 còpie numerà. La còpia ch’i l’hai consultà a l’é la nùmer 382, as treuva a la biblioteca ‘d Seto – a peul vesse pijà an prestit con lë SBAM – e a j’era apartenùa al poeta Salvatore Viviani (i lo deduvo dal tìmber an sël lìber midem).
I l’hai butala sì pensand a mia cita granda che a ancamin-a a studié un pò ‘d latin, an preparassion al liceo, e a l’ha fame pensé ‘dcò a lòn ch’a l’avìa dime Tojo Fnoj d’Armand Motura ch’a giogava con ij sò fieuj quand ch’a j’ero masnà.
Commenti
Bela poesìa, a descriv franch bin ij sentiment d’un pare.
D’àutra part, l’àutr di mè fieul pì grand a l’ha amprendù, an s-ciairand un cambrada dë scòla, a andé an sla sbilàucia da sol, sensa avèj damanca d’esse possà… Che magon!