I son stàit ier dòp-mesdì ant n’ospissi, a porté ij mé a trové n’amis ëd papà (papà che na vòlta am pijava come gnente e am tirava su, “era bello il panorama visto dall’alto“) e i l’hai conossù monsù Giusep.

I l’oma nen fàit amicissia, nò, i l’hai parlaje pòch – as capiss, ij giovo (mi! [sic]) a l’han sempe pressa -, ma a l’ha colpime cola frase ch’a l’ha dit. (Dàit ch’a ven da coste part a l’ha dit “Mi veuj meuiri a Butiera”, ma la sostansa a l’é cola.)

Chiel, pòvr’òm che a speta e a sa nen còs, un pòch come la mama ‘d Quasimodo (“tutti quelli che come te aspettano, / e non sanno che cosa”), a l’ha sì 83 agn ma ancora un progèt gròss, col ëd fité doe stansie al sò pais – Butiera, giust’aponto – për andeje a meuire.

E mentre ch’i j’era là tanti euj am vardavo. Euj ch’a parlavo, e come! Euj vej e strach, ma viv. Alora i son vërgogname un pòch, “come quandi ch’as passa rijend dzora ai pé d’un camalo“, a dirìa Pavese.

A venta ch’i vada pì soens a trové Giusep.