Fabio Scaliti, El rèis i son lònghe e s-ciasse…

Fabio Scaliti, amis e colega, a l’ha scrivù un tòch – bel, pròpi bel – an sò dialèt sclint e largh. I lo but pì che volenté ambelessì. Con sò përmess e na cita nòta: a smija ‘d lese Pavese, pr’esempi col dël Diavolo sulle colline:

Dalle cantine del Rossotto venne fuori una bottiglia, poi un’altra. Era un vino che lasciava la bocca sempre più asciutta. Bevemmo noi tre, sotto il portico che dava sui prati. Non capivo se tanta dolcezza passava dal vino nell’aria o viceversa. Sembrava di bere il profumo del fieno.

Enter Fabio.

Ciao Gianni,

a të scriv për contete na cita stòria ch’la mës-cia lengua, rèis, viagi e arcòrd.

Për fela nen tant lònga, a j’heu passà cheich dì an Liguria antorn a Vintmija, per fé respiré ‘n pòch d’aria bon-a a dòna e masnà (e fé cheica vira an bici per mé cònt!).

L’ocasion a l’é staita bon-a ëdcò per passé a trové doe magne dla part ëd mé mare, ch’i vivo là da minim 50 agn (e possa) e i viagio tute e doe ans ij 80-85 agn. Ma, per sò forteun-a, i son ancora pì che ‘n piòta e a piòmb ëd tësta.

A soma trovasse ant ël singh ore ‘d dòp-mesdì a ca ‘d una ‘d lor a bèive ‘n cafè. Rendte cònt ch’i j’ero passà minim vint agn ch’a j’ero vist-se l’ultima vòta. Me a j’era na masnajòta àota na spana e mesa, lor i j’ero per me doe magne grande e tachgnèise, ch’im lassavo nen gighé da sol përché i j’avo piasì dë strafogneme tut e empime ‘d vissi.

Ma ël temp del sangh o cor mai tròp fòrt. O speta ‘l moment bòn.

E ‘nt ël gir ëd singh minute a son trovame ant in moliné d’arcòrd, ëd nòm e stranòm ch’a sentiva pì da na vita, ëd parole sbardlaje ant la me testa ch’i trovavo tut ansema ‘l so pòst.

O j’era da ‘vnì cioch. Quand ch’a parlavo tucc ansema, ël piemontèis o sortiva natural. Da sol. Con la parlà, la cadensa, ël ras-cé e lë sghijé propi dla valada d’andoa i veno mé mare, mé barba, mé grand. El mé magne.

Quand che cole doe èrche d’arcord is butavo a parlé una con l’autra, ‘cò mach per ciamesse na citolèira che una a l’ava dësmentià – belìn, ch’i tacavo a parlé an lenga ligure! As capìss, i son là da na vita dabòn…

Ma con me i j’ero ‘cò mé fieul ëd n’an e mes, e la mé dòna, ch’a lé russa, la parla italian e la capìss na bon-a metà ‘d lòn c’ha digh an piemontèis, ma con ël ligure a la tribùla, pòvra stèila. Con lor autri doj, ël magne i j’avo ‘l bon costum ëd parlé italian, os capiss. A fòrsa ‘d sauté da na parlada a l’autra, la mé dòna a l’ha capì lòn ch’la podiva… ma dind-me dòp a tut, a la finitiva, che nojautri trej a j’ero në spetacol “magnetich”, a l’era ‘me voghe trej musicant ch’i sonavo trej instrument divers, cambiandje un dòp l’autr sensa manch pié fià.

El concert a l’é finì dòp doe ore. A son manch ësdam-ne. A lësiva na musica che dj autri òm e dòne i j’avo ëscrit për me bon ben prima ch’a vnissa al mònd, ansetà ans na cadrega ch’ël doe magne i j’avo tënnu càoda për me.

El rèis i son lònghe e s-ciasse, i van an creus e i son sèmpre lé, ‘cò s’i së s-ciaro nen.

Condividi su Facebook

Tweet