Aria, Valzurka

I l’hai ambelessì dëdnans a mi, i l’hai pen-a scartalo. I na parlerai mej pì anans – i deuv prima scotelo, penselo, digerilo -, ma për adess i vorìa mach dì ch’a l’é surtìè Valzurka, un bel CD ‘d Michela Manera e Piergiorgio Graglia, visadì j’Aria.

An cost CD ël piemontèis a l’é na ròba natural e sempia, fàcila e bela. Me piases a l’é un tòch ëd na semplicità e na blessa ch’a lasso sensa fià. Almanch, costa a l’é stàita la sensassion ch’i l’hai provà mi la prima vira ch’i l’hai scotà cost tòch; e i veuj nen esse anriverent, ma am soven lòn ch’a l’é capitaje ‘l prim giugn dël 1967 – mi i dovìa ancor nasse -, ël dì ch’a l’é sortìe Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band: a j’é un mugg ëd gent che ancora ancheuj as arcòrda con precision lòn ch’a stasìa fasend e anté ch’a j’era ant ël moment che për la prima vòlta a l’ha scotalo.

Bin, i dovrai dì cò dla grafìa piemontèisa nen precisa – fisime da vej professor. Ma d’àutra part, com ch’a dis Jovanotti,

è una libidine è una rivoluzione
quando ci si può parlare con una canzone.

Donca a-i na fà nen. A l’é un bel CD, e tant a basta. Ambelessì a-i é ‘l demo.

An doe paròle bravi fieuj, bin giugà.

Condividi su Facebook

Tweet