Pinòcchio an piemontèis

A-i era na vòlta…
– Un rè! – a diran sùbit ij mè cit letor.
Nò, masnà, i l’eve sbalià. A-i era na vòlta ‘n tòch ëd bòsch.
A l’era nen bòsch fin, mach na lëgna da brusé, ëd cole che d’invern as buto ‘nt le stuve e ‘nt ij franclin për visché ‘l feu e scaodé le stanse.
I sai pa com a sia ‘ndaita, ma ‘l fato a l’é che ‘n bel dì sto tòch ëd bòsch a l’é capità ‘nt la botega d’ën véj minusié, ch’as ciamava mèist Tòni, mach che tuti a-j disìo mèist Ceresa për via dla ponta ‘d sò nas ch’a l’era sempre bërlusenta e violëtta parèj ‘d na ceresa madura.
Pen-a che mèist Ceresa a l’ha vdu col tòch ëd bòsch, a s’é arlegrasse tut, e an dasendse na fregadin-a a le man për la gòj a l’ha bërbotà ‘n tra chiel:
– Sa lëgna a l’é franch rivà al moment bon: i veuj dovrela a fene na gamba ‘d taolin. –