… i j’era an ufissi a fé ‘l sòlite ròbe, mama am ciama përchè a-i é ën monsù për ël gas. I vad fòra, già con pòca passiensa për via dl’interussion e sperand ëd gavemla ën pressa ma im treuv dëdnans n’òmo pasi, che con bel deuit am parla ënt la mé lenga – la mia mia, cola ‘d Cher, nen genericament ën piemontèis.
I parlòma për quàich minuta e i foma lòn ch’a venta fé, peui as na va. I sai nen chi ch’a sia, ma ‘l sò bel deuit e ‘l soe paròle pasie am fan pensé che nen tut a l’é përdù, che ën gir për ël mond a-i é ancora chi a parla cost dialèt an manera sempia e tranquila, për comuniché e basta.
E i pens ch’i veuj ëmprendi mej la mé parlada, i veuj senti e dovré manere ‘d dì ch’i sai nen përchè i l’hai mai ëmprenduje. Për cost motiv quand ch’i sent a dovré dabon la mé lenga – nen cola dij lìber e dij savant come certe vire a l’é la mia, ma la lenga viva, cola ch’it senti për la stra e ch’it dòvri sensa pensej – im sent bin, i son content, semplicement content.
Ier a l’é capitam na ròba bela. Mé car monsù, i lo conòss nen ma am fà piasì ch’a sia mnùit a nòsta ca. Ch’a torna quand ch’a veul, am fà piasì. Grassie.
Commenti
Mè car monsù Davico, che còsa a veul dì quand ch’a parla, o mej, a scriv ëd lenga “dij lìber e dij savant “? Cola ch’a sarìa? L’italian o ‘l Piemontèis codificà dij Brandé? Ch’a l’é, peui, cola ch’i deuvro mi, dagià che, come i l’hai scrivuje ‘nt ij mè prim contat, la lenga piemontèisa i l’hai pa ‘mprendula antëcà, dai mè cé, ma a scòla, già un bel pòch chërsù.
I vorìa mach dì – sensa vorèj ofende gnun – che certe vire im ancòrs che mia lenga piemontèisa a l’é tròp cola dij lìber, menti che a l’é bel parlé la lenga che pare, mare, nòna e famija a l’han mostrame e ch’i l’hai amprendù an manera linear e tranquila.
Avèj parlà con col monsù për cole pòche minute a l’é stàit bel përché a j’era na ròba sempia e natural. Sòn a veul gavé gnente, as capiss, ai lìber – con ch’ì farìo sensa ij lìber e ij savant? -, ma a veul mach dì che na lenga a l’é ëdcò në strument natural.
I sper d’esse spiegame. Sossì dit, i vorrìa che ‘d përson-e come chiel ch’a l’han amprendù nòsta lenga da grand a-i na fussa nen mach na pugnà, ma milanta!