Quand che, singh agn e mes fà, i l’hai ancaminà a cheuje ij mé pensé an piemontèis ambelessì, mé prim artìcol a parlava ëd col sénter ël coltura ch’a sta là – da la neuit dij temp – ant la comba scura. E naturalment i parlava ‘d Sergio Arneodo, ànima dël moviment.
Bin, ai 30 d’otober lou magistre a l’ha chitane. La neuva a l’é rivame për mes ëd Bepe Sané, sempi atent a coste ròbe, ch’a l’ha dane notissia ans le liste.
Encuéi, 30 de outoubre, a 12.45, nostre magistre a barà i-ouéi per la derniero Traversado per lou ciel. La lousur de soun pensier e de sa pouesio gagno nosto peno.
A mi a l’é sùbit vnume an ment na poesìa scrita da chiel, I avìho lou fuèc:
Sabìen qu’i avìho lou fuèc dins lis encrénos
de la mountagno, sout li mèrse e vrous
li bars, li pra, li estabi, sout li crous
dal cementièri. Avìhen guinchà
la tépo, se tubavo ente se féno,
se làuro, s’arpìo l’uèrge poursierous
per li òuchos de l’adréch. Derén es rous
chapuéi li gerp, despì a charamaià
sus nostro gént. Din ta néu, moun Deiniàl,
laissén la marco oulvro, sus lou lindàl,
di nuestes pihà.
Michel dij Bonavé an soa pàgina FB a l’ha scrivù:
Salutoma për l’ultima vira un freire, n’amis, un Brandé ch’a lassa costa tèra për le prairìe dël cel. Sergio Arneodo, grand fra ij grand ch’a l’han fàit granda soa tèra an cudiend le còse cite, cole importante, cole ch’a venta nen lassé perde.
Soa vita e sò angagg ch’a sio për sèmper n’esempi da deje dapress con l’orgheuj d’aparten-e a nòstra tèra, ëd rispetela e valorisela con ij mojen fòrt ëd la Coltura.
E a mi a l’ha colpime col sintagma, “cudiend le còse cite”: përché l’ùltima vira ch’i l’hai incontralo – i pens ch’a sia anche l’ùnica – i j’era con mia cita cita e con mé novodin, e chiel con passiensa a l’é butasse an sò musé a mostreje ij gieugh ëd na vira, spiegand ël përchè e ‘l përcome. Lor a scotavo ancantà. Un cit òm grand, sens’àutr.
(I l’hai parlane an italian ambelessì.)
Lascia un commento