Umberto Saba, Ël Borgh

A l’é stàit ant le vie ëd cost
Borgh che na neuva ròba
a l’é capitame.

A l’é stàit come un van
sospir
ël desideri amprovis ëd seurte
da mi midem, ëd vive la vita
ëd tuti,
d’esse come tuti
j’òmo ëd tuti
ij di.

Mi i l’hai mai avù na gòj gròssa
‘me costa, nì avèjla da la vita i sper.
Vint’agn i l’avìa cola vira, e i j’era
malavi. Për le neuve
stra dël Borgh ël desideri van
come un sospir
a l’ha fame sò.

Anté che ant ël temp doss
dl’infansia
pòche i veghìa sperduve
rampignà casòte an sël patanù
dla colin-a,
as levava un Borgh fërvent d’uman
travaj. An chiel la prima
vira i l’hai sofert ël desideri doss
e van
ëd buté la mia andrinta a la càuda
vita ‘d tuti,
d’esse come tuti
j’òmo ëd tuti
ij di.

La fé avèj
ëd tuti, dì
paròle, fé
còse che peui mincadun a capiss, e a son,
come ‘l vin e ‘l pan,
come le masnà e le fomne,
valor
ëd tuti. Ma un canton,
aidé, i lassava al desideri, celest
arfiaj,
për contempleme da col-lì, gòde
l’àuta gòj otnùa
ëd pì nen esse mi,
d’esse mach sòn: fra j’òmo
n’òmo.

Nassù da nèire
vicende,
pòch a l’é stàit ël desideri, pen-a un cort
sospir. I lo artreuv
– arson perdù
ëd gioventura – për le vie dël Borgh
cambià
pì che cambià i sia nen mi. An sle muraje
dj’àute ca,
an sj’òmo e ij travaj, ansima minca còsa,
a l’é calaje ël vel ch’a anvërtoja le còse
finìe.

La cesa a l’é ancora
giàuna, se ‘l pra
ch’a la circonda a l’é meno verd. Ël mar,
ch’i s-ciàir là bass, ha l’ha un bastiment sol,
enòrme,
che, ferm, a piega da na banda. Forme,
color,
vita onda a l’é nassuje mè sospir doss
e vil, un mond
finì. Forme,
color,
d’àutri i l’hai creane, restand mi midem,
sol con mè dur
patì. E mòrt
a më speta.

A torneran,
o a cost
Borgh, opura a n’àutr come cost, ij di
dla fior. N’àutr
a vivrà torna mia vita,
che ant un sagrin estrem
ëd gioventura, a l’avrà për chiel midem ciamà,
sperà,
ëd buté la soa drinta la vita
ëd tuti,
d’esse come tuti
a-i é smijeran j’òmo d’un di
d’antlora.