I l’oma fàit un pòch ëd festa, saba.
A l’é stàita na ròba estemporanea. A l’ha fame tant piasì parlé ëd n’argoment ch’i conòss bin e ch’am toca da davzin, ël piemontèis e ij cit. Dzora ‘d tut a l’ha fame tanta gòj ancontré torna, dòp tanti agn, Riccardo “Borichèt”, che con soe masnà pì grande a l’ha fàit un baron dë stra për vnì fin-a sì dzora a l’ancontr.
I l’oma lesù quàich ëstòria, i l’oma scambiasse d’opinion con le përson-e ch’a j’ero presente. Miraco pòche, ma nen pròpi pòche, a penseje da bin: i j’ero squasi na vinten-a. Pòchi cit, ma a fà gnente: i foma lòn ch’i podoma con ël pòch ch’i l’oma.
A l’é stàita ma moderna/antica vijà. Am ven an ment na stròfa gavà da na canson dj’Amemanera, cola ch’a-i dà ël tìtol al disch (an tra parentesi bel concert, jér sèira a Vernant – i na parlerai n’àutr merco):
Tucc ansema foma o teatro
foma andé via fastidi e sagrin.
Peui, la sèira, na sin-a an alegrìa a l’ha concludù na bela giornà. E mi i j’era content ëd cost ancontr fàit an cost leu sperdù ant le montagne ma che për mi a l’é ca.
Ant na paròla a l’é com ch’a l’ha dit Eduardo an soa ùltima sortìa pùblica (Taormina, 15 stèmber 1983):
Anche stasera mi batte il cuore. E continuerà a battermi pure quando si sarà fermato.
Lascia un commento