Giuseppe Ungaretti, La mare

E ‘l cheur quand d’un ùltim bati
a l’avrà fàit robaté la muraja d’ombra
për mneme, Mare, fin-a al Signor,
come na vòlta it im darai la man.

An ginoj, decisa,
it sarai na statua dëdnans a l’etern,
come già at veghìa
quand ch’it j’eri ancor an vita.

It ausserai tërmolanta ij vej brass,
come quand it ses spirà
disend: Nosgnor, i son sì.

E mach quand ch’a l’avrà përdoname,
a të mnirà anvìa ‘d vardeme.

It ricorderai d’avèjme spetà tant,
e it l’avrai ant j’euj un ràpid sospir.

Condividi su Facebook

Tweet