Nicola Duberti, Taj curt

I l’hai conossù Nicola Duberti ‘l novémber passà, a na conferensa organisà da Mauro Arneodo e tnùa a Coni për parlé dl’importansa che na lenga minoritaria a sia scrita, nen mach parlà. Bin, a l’avìa colpime soa conossensa profonda e sincera dle lenghe e dij dialèt dle nòste bande. I soma diventà na frisa amis – an tra piemontèis për diventé amis dabon a-i va ‘d temp, as sa -, e a l’ha fame omagi ‘d quàich euvra (lìber e nen mach) dle soe.

Dj’àutre i parlerai pì ën là. Ancheuj i veuj parlé ëd Taj curt, n’archeuita d’haiku an piemontèis. Un lìber cit e ch’as peul lese an pressa, ma a ciama d’esse medità, arpià, lesù torna. Ij capitoj a seguo le stagion – già, a smija che an provinsa ‘d Coni le ròbe naturaj a ven-o pì belfé -, e an tra coste i veuj sité quàich tòch gavà da la Prima:

Jë strass ëd matin
stendù a gioé col vent.
O l’é ‘n dì ‘nossent.

—

Un bicer ëd ross.
L’aria e ‘l so ch’i bèivo ‘nsem
dal poss dla prima.

—

Ij cornajass nèj
i-j fan le feste al so,
ël vent o-j bàula.

—

Ël parapieuv rot.
Butomlo da part, a taj
për quand o fa so.

A son tòch ch’a ven belfé lese an costi di, ch’a son n’esplosion d’un cambi dë stagion. Il vento fa il suo giro. Grassie Nicola për costa bocà d’aria pura.

—

Nicola Duberti, Taj curt. Haiku, presentassion ëd Remigio Bertolino, El Pèilo-Amici di Piazza, Mondvì, 2013, 60 pp.