Nicola Duberti, Taj curt

Taj curt
I l’hai conossù Nicola Duberti ‘l novémber passà, a na conferensa organisà da Mauro Arneodo e tnùa a Coni për parlé dl’importansa che na lenga minoritaria a sia scrita, nen mach parlà. Bin, a l’avìa colpime soa conossensa profonda e sincera dle lenghe e dij dialèt dle nòste bande. I soma diventà na frisa amis – an tra piemontèis për diventé amis dabon a-i va ‘d temp, as sa -, e a l’ha fame omagi ‘d quàich euvra (lìber e nen mach) dle soe.

Dj’àutre i parlerai pì ën là. Ancheuj i veuj parlé ëd Taj curt, n’archeuita d’haiku an piemontèis. Un lìber cit e ch’as peul lese an pressa, ma a ciama d’esse medità, arpià, lesù torna. Ij capitoj a seguo le stagion – già, a smija che an provinsa ‘d Coni le ròbe naturaj a ven-o pì belfé -, e an tra coste i veuj sité quàich tòch gavà da la Prima:

Jë strass ëd matin
stendù a gioé col vent.
O l’é ‘n dì ‘nossent.

Un bicer ëd ross.
L’aria e ‘l so ch’i bèivo ‘nsem
dal poss dla prima.

Ij cornajass nèj
i-j fan le feste al so,
ël vent o-j bàula.

Ël parapieuv rot.
Butomlo da part, a taj
për quand o fa so.

A son tòch ch’a ven belfé lese an costi di, ch’a son n’esplosion d’un cambi dë stagion. Il vento fa il suo giro. Grassie Nicola për costa bocà d’aria pura.

Nicola Duberti, Taj curt. Haiku, presentassion ëd Remigio Bertolino, El Pèilo-Amici di Piazza, Mondvì, 2013, 60 pp.

Lascia un commento