A sosten Pereira d’avèjlo conossù ant un di d’istà. Na magnìfica giornà d’istà, ansolà e ventilà, e Lisbon-a a lusìa. A smija che Pereira a fussa an redassion, a savìa nen lòch fé, ël diretor a j’era an ferie, chiel as trovava ant l’ambarass ëd buté su la pàgina coltural, përchè ël “Lisboa” a l’avìa desormé na pàgina coltural, e a l’avìo dàjla an goèrna a chiel. E chiel, Pereira, a rifletìa an sla mòrt. Col bel di d’istà, con l’ariëtta atlàntica che a carëssava le sime dj’erbo e ‘l sol che a splendìa, e con na sità che a bërlusìa, leteralment a bërlusìa sota la soa fnestra, e un bleussiel, un bleussiel mai vist, a sosten Pereira, ëd na limpidëssa che quasi a ferìa j’euj, chiel a l’é butasse a pensé a la mòrt. Përchè? Sòn për Pereira a l’é nen possìbil da dì. A sarà përchè sò pare, quand che chiel a j’era na masnà, a l’avìa n’agensia ‘d pompe fùnebri che as ciamava Pereira La Dolorosa, a sarà përchè soa fomna a j’era mòrta ‘d tisi quàich agn prima, a sarà përchè chiel a j’era grass, a sufrìa ‘d cheur e a l’avìa la pression àuta e ‘l dotor a l’avìa dije che se a andasìa anans parèj a-j restava pì nen tant temp, ma ‘l fàit a l’é che Pereira a j’era butasse a pensé a la mòrt, a sosten.
Lascia un commento