Madono dla neu, Montross, particolar
I l’hai pijà la bici e i son andàit an girola për coste montagne, stamatin.
A Montross, ant n’obergi ch’i conòss indiretament, i l’hai vist quat vej – a j’ero nen ansian, a j’ero tristement vej – setà a l’ombra, da soj. Gnun a parlava con gnun. Chi ch’a lesìa ‘l giornal, chi ch’a vardava ‘l veuid.
A l’é smijame na metàfora del piemontèis: sempi pì lontan, con j’euj sempi pì andrinta al veuid. A l’è vnume an ment Quasimodo (Lettera alla madre):
Tuti còj che come ti a speto,
e a san nen còs.
Ma un pòch pì an su, al Sarèt, ant n’àut obergi a j’ero d’ansian ch’a fasìo comunità: alora, an seguend cola metàfora, i l’hai pensà che nen tut a l’é perdù. Peui i l’hai pedalà ancora un pòch e i son rivà anté ch’i vorìa:
I son andàit a ca ‘d Mauro Arneodo – costa a j’era la vera meta dël viagi dë stamatin. I l’hai salutalo, i son mnuit via content.
I capìa nen, peui i l’hai capì. Ancora Quasimodo a l’ha spiegame:
Adess it ringrassio,
son i veuj dite, dl’ironìa ch’it l’has butà
an sij me làver, pasia come la toa.
Col soris a l’ha salvame da ‘d pior e da ‘d dolor.
Commenti
Sagrinte nen, Gianni, nen tut a l’é perdù. Mach ancheuj i son andà a Casto, ant na Langa manch tant àuta. I j’era mé sol con mi fieul, ch’i marciavo an mesa ‘l straiòle del paìs. E sensa manch conosisse, un monsù ans ij 50 agn a l’ha tacà botòn an parlanda del calòr e del tuf ch’a fa ant si dì sì. An piemonteis, as capiss. Mi i podiva esse ‘n turista, un ch’a parla nen piemonteis, va a savej. Però i j’heu respondù-je an piemonteis, natural, sensa fé na piega. E chiel manch.
A l’era normal. Gnun a l’ha avù dla gena, gnun a l’é fermasse ‘n second a pensé «ma cost, come ch’a parla?». I j’oma ciaciarà cinch minute, e via.
Gnente a l’é perdù. A l’é mach bin stermà. Come tute ‘l ròbe pressiose.
lòn ch’i soma an camin a fé a Moncravel, concors, cors ant la scòla e ancontr an comun-a a son marche vive. E dcò noi che la lenga la soagnoma soma viv … e gnanca dij pì beté
Brav Fabio e brav Lissànder, grassie për vòste bele paròle!