Mari l’é neut e l’é la sgonda vòta
che ‘nt l’ora ‘d sen-a ‘t treuvi nen an ca.
La pruma, l’é stà quand che da la Mòta
ot sij ruvaja ch’j’avo za mangià.
Lo smentreu mai. O t’avi ‘l carameli
e mi content o j’era mniti adòss,
schinciand ëd tèra col tò ròbi beli.
Peu ti, ghignand, o t’avi piami ‘n scòss,
contandmi ch’ot ruvavi ‘n mach anlora
da bèivi l’eva grama për varì
e ch’ot eri partìa për bonora,
ma ‘t voghivi nen l’ora d’essi qui.
La sgonda vòta, mari, l’é stassèria,
‘t sij torna andaja sensa salitemi,
ben anvuaraja ‘nt la tò vesta neria…
Ma ‘n scòss a ti mnireu pù nen a stemi.
Lascia un commento