I l’hai dëscurbì che, prima ‘d nasse, i l’hai vivù
sempe ant òmo frem, padron ëd soa përson-a,
e gnun a savìa rësponde e tuj a j’ero calm.
(Cesare Pavese, Antenati, vv. 8-10, tradussion ëd Gioanin Davico)
(Lùn-es i l’hai dilo an italian, ma për memòria dël passà e dl’avnì i pens ch’a sia na bon-a ròba arpetlo an mia lenga mare.)
I l’hai ëd sensassion dròle, an cost perìod. Buteje për iscrit a l’é nen belfé. I chërd che sòn a sia gropà a la mesa età, al voghe – anmaginela, almanch – la fin dël temp, a la trasformassion dël còrp e dla ment. E a la ca ch’a l’é dla mia famija da sent agn.
Sent
agn.
Da quand che dël 1920 le set monie Rosin-e ch’a j’ero restà a l’han lassà ël convent për pijé la via ‘d Turin, e nòno Gioanin a l’ha catà la ca për anandié la soa fàbrica.
E a-i é costa fòto con papà e nòno che am tira tant. I stim ch’a sia dla prima bondosa dël 1937, papà a l’avìa 8 agn a l’época, nòno a j’era a j’ùltime – ma it lo dirìe nen vardand la fòto, nì gnun a podìa prevëdlo an col moment.
E i pens che ‘l temp a l’é circolar. Mi i son ël pare (ël nòno, ambelessì) e i son ëdcò ël fieul (ël pare, ambelessì).
E costa ca a l’é na sòrt ëd tràmit an tra le generassion. I lo sai da sempe, ma i son ancorsumne un pòch ëd pi an costi di, ant ij quai i ston curand dij progèt intern a la ca, i toch con man dij mon che sensa dùbit sent agn prima a l’ha tocà me nòno, che a l’é ëdcò la përson-a ch’a l’ha mostame ël sens ëd giustissia e dritura, bele se i l’hai mai conossulo. I l’hai sognalo, sì; e tant. A l’ha inspirame.
A son sensassion ch’i sai nen esprime bin con paròle. I deuv elaboreje, ma an part – an part gròssa, i l’hai tëmma – a resteran nen esprimùe. Ma costi mon bele da sì sent agn a parleran.
Lascia un commento