A la fin ëd fërvé a l’ha salutane Enrico Eandi.
Contut ch’i l’abio avù tante discussion an sla grafìa (e cost blògh a na ripòrta diversi tòch), i veuj dì ch’i l’hai sempe avù ël massim rispet për l’òm: un ver piemontèis, fòrt, sincer, ëd paròla.
Albina Malerba a l’ha publicane un bel arcòrd ambelessì.
Mi adess i vurrìa mach dì doe paròle për Enrico për come i l’hai conossulo mi.
Im arcòrd perfetament ël dòp-mesdì ‘d tanti agn fà (a j’era ‘l 1999 o giù da lì) quand che chiel e Albina Malerba a son vnù personalment a porteme ël Coretor ortogràfich, ch’a l’é stàit n’at d’amor anvers a na lenga.
Mi, da bonòm, i l’avìa ciamaje s’as vendìa.
(E peui pròpi col Coretor a l’ha faje cambié idèja, përchè fasendlo a l’ha truvà che scrive an piemontèis dla koiné a j’era, scond chiel, tròp difìcil; da lì a l’é nassuje cola deriva grafica dël piemontèis mincadì, che però a l’é nen l’argoment ch’i veuj traté adess.)
Arlongh j’agn, i soma scambiasse tante mail. Për mi a l’é stàit n’esempi, e a-i na fà nen s’i fusso nen d’acòrdi ansima a cola veja question. Enrico Eandi a l’é stàit un grand piemontèis, e son a conta.
Commenti
Mi l’hai avù l’onor ëd travajé ansema monsù Eandi. Che grand deul. Sò arcòrd a m’armanrà për sempi.