Ògni dil ëd masnà
a stërma un cheur d’oslin
tëmros an broa dël nì:
në sfurniòt dësfurnià
con j’alëtte gatià
da un frisson ëd piasì.
Sla man dël cit a canto sinch cardlin
con bèch a ponte ‘d feuje ‘d rosmarin.
E ant j’euj ciàir dla masnà
Amor a rij al mond a pen-a nà.
Luigi Olivero, Romanzìe, Turin, Ca dë Studi Piemontèis, 1983, p. 94.
Lascia un commento