[la version italian-a ‘d cost artìcol a l’é ambelessì]
An mes a le mie montagne, saba dòp-mesdì, a j’era smijame ‘d capì quaicòs, bele se i savìa nen nì i sai dì lòch.
I j’era partì dal fond dla val Grana e i l’hai armontala, an màchina, fin-a a anté ch’a l’é stàit possìbil, visadì fin-a a che la stra a j’era nen blocà da la fiòca, quàich chilòmetro passà ël santuari ‘d Castelmagn, fermandme bon ben sovens për contemplé ëi paisagi e fé ëd curte spasgiade. A fasìa tanta frèid, ma ël dòp-mesdì a j’era bel combin le prevision. (A l’é nen na metafora ‘dcò costa, miraco?)
I sai nen spieghelo, certe ròbe probabilment a esisto nen ant le paròle, però i sai che mi an mes a le mie montagne im sent an pas con mi, im sent seren. I pens nen ch’as peussa parlé d’argioissansa, përchè probabilment col ëstat a l’é dëdlà dl’argioissansa. A l’é come la stansia dacant a la stansia dl’argioissansa, quaicòs parèj.
Am compagnavo j’imàgini, j’imàgini dzora ‘d tut, lë spetàcol maravijos che la natura a l’avìa organisà për mi. E peui am compagnavo ij son, prinsipalment doi: lë score giojos e pasi dl’eva e ‘l cant seren d’osej dij quai – aidé – i conòss nen ël nòm.
A l’é mnume an mente un liber lesù tanti agn fà, La via del Toro ëd Leo Buscaglia, dël qual i arcòrd pochissim ma i sai ch’a descrivìa sensassion ch’a smijavo cole ch’i l’hai provà saba.
E am sovnìa la squilla argentina ëd dantesca memòria.
La pas dla ment a l’é fàita ‘dcò ëd ròbe strane, dle vire, ëd sensassion che a conteje probabilment a perdo gran part dël sò pèis specìfich.
Anvers l’ambrunì a fasìa tanta frèid, un termòmetro ch’ l’hai vist a segnava quat grado, ma tuta l’atmosfera la temperatura l’aria la luce declinanta ij son e le ròbe a j’ero magicament combinà ant un tut un andoa che mi im sentìa assolutament seren e an pas con mi, come am càpita sempe quand ch’i son ant le mie montagne.
Lascia un commento