Sensassion a la Tenutella

Lùn-es matin i son dësviame prest, për un-a ‘d cole longhe marciade ch’am pias fé ambelessì an Còrsica. Anvers neuv ore i j’era an sla spiagia dla Tenutella, na bela riva pen-a a nòrd ëd Porto Pollo, e a l’ha pijame un desideri fòrt ëd parlé con quaidun an piemontèis. Ambelelì, ant ël meno probàbil ëd tuti ij pòst.

Quàich meis fà i l’avìa conossù un monsù ch’a l’avìa contame che tuti j’agn a va an cola spiagia. I pensava quasi d’andelo a sërché ant ël camping ch’a-i é lì për dije bondì monsù, ciaciaroma na minuta. Ma peui a l’é smijame na ròba tròp dròla, i l’hai lassà perde e i son tnume mia veuja.

Però, an general, a l’é nen na bruta sensassion, cola-lì, cola ‘d vurèj scoté e parlé na lenga e podèilo nen fé? I son butame a parlé da sol mach për sente ‘l son ëd mia lenga mare.

—

E miraco un pòch për na sòrta ‘d compensassion mnisend via da cola midema spiagia, quàtr ore pì tard, im girava minca tant a vardé Porto Pollo, leu che për tanti agn a l’é stàit për mi l’epitome dla Còrsica. Ma dàit che prinsipalment për l’eva frèida a sarà difìcil che i-i torno an vilegiatura, e dàit che l’ùltima vira a l’é stàita singh agn fà, a j’era temp ëd butesse col pòst a le spale e passé anans – visadì nen sempe vorèj torné là a voghe lòn ch’a-i càpita, an sël sorch dl’amoniment d’Augusto Monti (“Non tornare a Monesiglio”).

Già, përchè ël temp ch’a passa a trasforma an manera natural un pòst, e ti it torne là e it lo trove pì nen l’istess: probabilment anche përchè ti it sèj cambià, ma tant – an cost cas almanch – përchè ël pòst a l’é pì nen col ch’it l’has conossù la prima vira (tròp ciman an cola natura).

E bin, mnisend via a l’ha pijame la bela sensassion ëd saluté an manera definitiva col pòst ch’a l’ha dame ël bin ëvnù an Còrsica tanti agn fà, ëd ringrassielo për tut lòn ch’a l’ha dame – feje pas, com dì, e andé anans con ël fluss dla vita.

Condividi su Facebook

Tweet