Ricardo, an comentant mé ùltim pòst, a dis:
a venta ch’i parloma piemontèis a nòstre masnà. Peui a ventrìa ëdcò trové la manera ëd feje rancontré antra ‘d lor, përchè ch’as sento nen diferent da j’àutri.
Sì, naturalment a l’ha razon – almanch fin-a a quand ch’as resta ant le possibilità teòriche. Përchè fé parèj a l’é nen fàcil, e dzora ‘d tut a l’é già na manera ‘d feje sente ant n’arzerva indian-a: përchè ij gieugh dle masnà a son naturaj, a nasso dal gnente, se a son tròp construì – purtròp – a peulo nen fonsioné.
(E im arcòrd che mi, quand ch’i l’avìa na tërdzen-a d’agn anviron, n’istà che ij mé a l’avìo fità na ca dzora Lans, an savend da lor che ël mé compagn ëd gieugh preferì dël pais a parlava piemontèis, i fasìa dificoltà a parleje an piemontèis. An teorìa im disìa e i disìa ch’a sarìa piasume, ma an pratica a l’é mai capità, e donca i podrìa nen feje na colpa adess a mie masnà se a parlo nen mia midema lenga.)
Donca i pens, bele se a sagnacheur, che na ròba parèj a peussa nen capité. Alas.
Commenti
É, i capisso toe obiession e tò sagrin. Però, a-i podrìo essie d'inissiative për giuté an cost sens. Bèrto 'd Sèra na vira a l'avìa campà lì l'idèja ëd na sman-a ëd vacanse piemontòfone për masnà. An Val d'Osta a l'avìo fàit un tentativ an cost sens (http://www.espritvaldotain.org/sito/pag/quisommes/tsoten2007.htm) che për dontré agn a l'ha marcià bin.Gnanca mi i l'hai la solussion an sacòcia, ma im ciamo soens lòn ch'i peuss fé përchè mie masnà a chërso an trovand normal d'esse piemontòfon.An piòta!Riccardo
Mersì Riccardo! Mi im arpet, però – come Bèrto a sa bin – na solussion al problema as treuva a Scaparon, anté che le masnà a fan nen distinsion tra lenghe, ma a son un tut ùnich an armonìa con përson-e e natura.G.