La bara a j’era lì, pòchi méter pì ‘n là, la fiòca a vnisìa giù bandà, squasi come a vorèj saluté col òmo generos. Mi i vardava la bara, anluminà da cole luci ‘ndrinta a la vitura. Tavo a j’era lì ‘ndrinta, andrinta a cola cassia ‘d bòsch. Sol.
Dle fior a quatavo cola bara e sò còrp – col còrp patanù, i pensava, pensand a cola poesìa.
Prima, an surtend da la cesa, tante përson-e care a l’han salutame, i soma strensusse la man, Tòjo Fnòj a l’ha fin-a ambrassame ‘d cheur. Am veul bin, ëdcò col òmo. (Mi ‘dcò a ti, Tòjo.) Ma mi i stasìa lì e i savìa nen còs dì, la fiòca a robatava.
Prima ancora, an cesa, Albina a l’ha tocame ‘l brass për saluteme. Che përson-a cara ch’it ses, Albina!
E prima ancora prima, sempe an cesa, un dij fieuj ëd Tavo – it ciam ëscusa, i sai nen ël tò nòm – a l’ha fàit un bel discors, ch’a l’ha tocame ‘l cheur. Che coragi, parlé a la sipoltura ‘d tò pare! It conòss nen ma it amir.
Ungaretti:
an mé silensi
i l’hai scrivù
litre pien-e d’amori son mai stàit
tant
tacà a la vita
A la finitiva i son confus, i capiss nen, quaicòs am manca.
Commenti
[…] Ho ricevuto talmente tanto da quest’uomo, e con me un numero impressionante di persone, come ho avuto modo di vedere al suo funerale, che oggi mi sento una persona più completa grazie a lui. E dunque – in maniera […]