Na ròba ch’a l’é stame ciàira an costi di ‘d Pasqua passà a la Piata: là, an mes a cole montagne ch’a l’han fàit ël mé còrp, ij pensé a servo nen e gnanca scrive a smija tant necessari. Ambelelà a son le sensassion ch’a comando.
Già, là it ses fòra dal mond e për costa rason an mes al mond. Là la natura a l’é pien-a, a-i va nen quaicòs ch’at lo arcòrda përchè tut a l’é natural. E antlora tajé ‘l bòsch a l’é na festa, un pòch ëd frèid prima ‘d cogesse a l’é normal, la tera sota ij pé quand ch’it marce a l’é un piasì.
Sentse un «uno tutto», com ch’a dirìa Magris, con col pòst a l’é un conòsse e n’arconòsse a l’istess temp. Là tuti ij pensé a stan ciuto, a fà gnanca damanca ‘d parlé. E quand ch’a l’é ora dë mnì via a monta un pòch ël magon – ma mach un pòch, përchè la partensa a l’é mach ël pass prima dl’artorn.
Lascia un commento