Passagi

I l’heu ancor pa tant metabolisà ‘l fàit che stamatin i l’hai portà për l’ùltima vira mia cita cita a l’asilo. L’ùltima, për sempe. N’aventura ancaminà squasi tre agn fà për chila, ramus-cio ch’it tirave su come na feuja, e squasi des për noi an contand ëdcò la cita granda, ancheuj a finiss.

I pens che am andarà un pòch.

L’àutër di, an compagnandla a scòla, i j’era fërmame con chila për quàich moment ant la classe deserta. I pensava al temp ch’a passa, a costa cita ch’a chërs, a la felicità ‘d so temp masnà, a le ròbe che ant la vita a son amportante.

I l’hai pensà a le magistre ‘d Michela, al bin ch’a l’han portà an soa vita – e ‘d conseguensa ant le nòstre –, al soris ch’a l’han sempe avù (e i soma bin se a sia fàcil o meno fé la magistra, con vint gnero ch’a coro, canto e crijo arlongh ël di).

“Oscuramente forte è la vita”, a dirìa Quasimodo.

Un temp a finiss, ma com ch’a dis Giovanni, nòstr padron ëd ca a la Piata, “dòp a un temp a-i na ven n’àut”. I soma fortunà, e am ven an ment ël dotor Seuss:

Don’t cry because it’s over. Smile because it happened.

Dòp a un temp a-i na ven n’àut. Adess i andoma anans.

Condividi su Facebook

Tweet