Chiel a l’ha 86 agn, chila – giovinòta – 77.
A son ij guardian dl’àuta Piata (Piatta Soprana). (I l’hai parlane ambelessì.) E a më smijo na metàfora dël piemontèis: na «përson-a» pasia, tranquila, miraco rassegnà.
E am ven an ment Quasimodo, che s’a fussa stàit piemontèis a l’avrìa dit (ambelelà a j’era la mama, ma ‘l sentiment ch’it peule avèj për toa mama veja e lontan-a a l’é nen tant diferent da lòn ch’it peule pensé dël piemontèis o ‘d coj doj vejòto – tout se tient, a la finitiva):
“Mater dulcissima, adess a-i ven la nebia,
ël Navij a sbat confus an sle dighe,
j’erbo as ampinisso d’eva e a bruso ëd fiòca;
mi i son nen trist ambelessì al Nòrd: i son nen
an pas con mi, ma i speto nen
ël përdon ëd gnun, tanti am deuvo larme
da òmo a òmo. I sai ch’i të sta nen bin, ch’it vive
come tute le mame dij poeta, pòvra
e giusta ant la mzura dl’amor
për ij fieuj lontan. Ancheuj i son mi
ch’i të scrivo”. – Finalment, it dirai, doe paròle
da col fieul ch’a l’é scapà ‘d neuit con na mantlin-a curta
e quàich vers an sacòcia. Pòr fieul, tròp brav e pòch svicc,
un di o l’àut a lo masseran da quàich part. –
“Già, i m’arcòrd, a l’é stàit da col ëscal gris
ëd treno lent che a portavo màndole e përtugaj,
a lë sboch dl’Imera, la rivera pien-a ‘d berte,
ëd sal, d’eucalipt. Ma adess it ringrassio,
son i veuj dite, dl’ironìa ch’it l’has butà
an sij me làver, pasia come la toa.
Col soris a l’ha salvame da ‘d pior e da ‘d dolor.
E a-i na fà nen se adess i l’hai quai larma për ti,
për tuti còj che come ti a speto,
e a san nen còs. Ah, mòrt gentila,
toca nen la mostra an cusin-a che a bat an sla muraja:
tut ël me temp masnà a l’é passà an slë smalt
dël sò quadrant, ansima a cole fior piturà;
toca nen le man e ‘l cheur dij vej.
Ma fòrse quaidun a rispond? Ò mòrt ëd pietà,
mòrt ëd pudor. Adìo, cara, adìo, me dulcissima mater”.
Lascia un commento