VLUU L110 / Samsung L110
La Còrsica, për mi, a l’ha tante face.
Prima ‘d tut a l’é un leu bon ben specìfich, un cit vilagi che a sara a nòrd ël golf dël Valinco, visadì Porto Pollo, leu ‘d serenità e pas e partense e artorn. La prima imagine ch’am ven an ment an qualsissìa moment arlongh l’an s’i sar j’euj e i pens a la Còrsica a l’é la stra pien-a ‘d sol ëd col paisòt.
Peui a l’ha la facia dla mùsica, ij Muvrini, jë Svegliu d’Isula, ij Mantini, ij Tavagna (an gnun ordin particolar) e tuti coj ch’a l’han argalane quàich moment d’alegrìa e ‘d sentiment.
Peui a l’ha la facia dla lenga, na lenga ch’a l’é stratificà e motobin anteressanta: da sì a son passaje tanti pòpoj, e mincadun a l’ha lassà quaicòs ant la lenga. Già mach la geografìa lenghìstica dla Còrsica a ciamerìa na vita antera dë studi e dëscoverte.
Peui a l’é silensi e montagne. Già, miraco da fòra as pensa a costa tèra come a na vacansa con quaicòs d’esòtich, na specie ‘d Polinesia mach un pòch pì davsin-a ma la realità a l’é bin diferenta: la Còrsica a l’é na tèra disabità, na montagna an mes al mar, na tèra che na vira conossùa it peule pì nen fé finta ch’a esista nen.
Cost, an pòche paròle, a l’é mé mal ëd Còrsica, na maladìa ch’am fà tant piasì avèj.
Lascia un commento