Pom solengh

Carlin Pòrta, an lesend me artìcol dl’àuta sman-a, parèj a l’ha comentà:

Ëd vire a basta vardé un vej pomé sèch për capì lòn ch’a val, avèj stërmà ant ël borgiachin dël cheur una lenga për parleje ansema, bele da sol, për consolesse. […] Lòn ch’i l’oma ant ël cheur, gnun a peul gaven-lo.

E a l’ha mandame la poesìa ch’i but, con sò përmess, ambelessì:

I l’hai vardate vej pomé dla bràida
solengh e grotolù
savatà dai quatr vent
a resiste al temp con tuta la fòrsa.
An ponta dla rama pì àuta
j’elo ancora ‘n cit pom
pront a smon-e sò drit
a resi ‘d minca sòrt la rassa.
Pagna al pom elo mia pòvra lenga
solenga e scarpisà
da tròpa, tanta gent
ch’a smija che ‘l vej parlé vala ‘n tuss.
Ancheuj im sento ‘dcò mi pom – pomé
frapà ‘me San Bastian
crasà da lenghe – lanse
ch’a serco dë strompé mè bel parlé.

Am ven-o an men ëdcò ij Muvrini, Mi trema l’esse:

Per u castagnu mortu
senza patrone
è per l’alivu tortu
negrucarbone
mi trema l’esse
a crepacore, a crepacore
mi trema l’esse
a crepacore

E ‘dcò, un pòch, Salvatore Quasimodo (Al padre):

“Baciamu li mani”. Questo, non altro.
Oscuramente forte è la vita.

Pom e lenghe, lenghe e pom. E castagné e ulivere. Na lenga-mare ch’a l’é na lenga pare. Na lenga, tante lenghe, ël cercc as sara. E valà.

Condividi su Facebook

Tweet