Amemanera, n’ann dòp

N’ann fà i parlava dël disch dj’Amemanera. Adess i l’hai finalment catalo e ancaminà a scotelo con atension. I na parl torna volenté përchè a l’é na ròba bela.

Prima ‘d tut a colpiss l’atension a la mùsica: la mùsica a l’é curà come ch’as deuv. A anciarma l’atension al particolar, le sonorità a son curà, as intuiss che daré a-i é un travaj nen da pòch.

Peui am pias la mës-cia tra canson dla tradission, canson “nòste” ch’i l’oma sentù da sempe (ambelessì, pr’esempi, a-i é la stòria ‘d Maria Gioana), e canson neuve, scrite principalment da Marco Soria. Canson bele, bin pensà e bin eseguìe, ch’a sfigurerìo nen bele s’a fusso an italian o an n’àutra lenga.

Im ancant a sente Marica Canavese a dì ëd paròle piemontèise (pastran, pr’esempi): sente chila a canté an nòsta lenga a veul dì, an manera ciàira, che – bele con tute le ciòche da mòrt ch’i sentoma – costa lenga a l’é viva. Già, përchè la mùsica a l’é alegrìa, veuja dë sté ansema, ëd pianté ëd rabel: an na paròla a l’é vita.

An tra le canson am pias particolarment cola ch’a dà ël tìtol al disch:

Peui la sèira ʼs raduno ʼnt la stala
ant la paja col bestie davzin
tucc ansema foma o teatro
foma andé via fastidi e sagrin.

Tante cassin-e tante famije
tante listòrie, canson e sonèt
a-i na j’é che i fàn pianze a-i na j’é che i fan rije
son tute quante ant ël mè fassolet.

Tuti diso ch’a son ʼna lingera,
ma a mé manera travaj dërcò me.

E la legerëssa ‘d Ven che ‘ndoma e ‘d Margaritin!

Im përmëtt ëd dé un sugeriment (nò, doi an vrità) ai mè vintesingh letor: sërché cost disch (a l’é nen belfé, a venta savèjlo, përchè la distribussion a l’é ël problema principal dij grup cit – ma scrivi-je, av lo mando për pòsta), catelo, scotelo. Opurament andé a un dij tanti concert. A sarà tanta gòj.

Condividi su Facebook

Tweet